biz dört kişiyiz

hissetmek bir başına  yaşama biçimiyse, beni bana sormayın. anlatılamaz da aynı zamanda.

'sen' ile  'sikerler' demenin tadına varmışken, dondurma yemenin heyecan verdiği 'o' ve şimdilerde kafası ünlemlerle dolu 'diğeri'... biz dört kişiyiz. bazen kayıp zamanın insanları, bazen şapşallıklar heykeli, kimi zaman  hala netleştiremediğimiz kafalarda, biz oluruz. saçmasapanlıklardan kurtulamaz, kurtulamadıkça da sığdıramayız kendimize kendimizi, bir diğerimize sarılırız.değişir gün. tuzsuz yemelerimiz, tarçınlı keklerimiz var, bir tutam derdimiz de işte bir kaç fazla kilolar. 

zamanın içinden geçebiliriz de.. sanki birbirimizden geçemeyişimizi görüyor gözlerim.mektuplarda, koalalı defterde, pazar donlarında, cicili bicili çoraplarda ve yıkadığım pijamalarda. ağlamak için bile günler belirliyorsak kendimize  'sikerler'i yaşayabilmekten ileri geliriz. 'o'nun ile 'sikerler sonrasını' da demişliğimiz var, yaşadıklarımızın yüzü suyu hürmetine. 

ne ben anlatabilirim, ne de bir başkası anlamlandırabilir. ama biliyorum 'unutulmayacaklar' listesini oluşturuyoruz birlikte. ağladığımda küfredebilen biri sadece 'sen'  olabilirsin ve yüzümün avuçlarına alıp sevgimi görebilen 'diğeri' anlam kazanır, dar sokaklarımda. hep çıkmazlara varmayı edinmişim kendime miras. sarhoşluğum da beni seven bir 'sen' yaratmayı mümkün kılmak sadece böyle olurdu, oldu. inanmak katıksız olurmuş. sevgilerde.çok mu seviyorum bugünlerde bilmiyorum. ama bir süre daha ölmek istemeyişim yatıyor bunun derinliklerinde. benim için çok şey olabilirsiniz, bunu anlatamam. belki bir gülücük, öpücük ve mıncırık yeter.

hayatı sevmenin yollarından biriydi 'biz dört kişiyiz'. beni özlemlerimde yalnız bırakmayın, bilirsiniz dayanılmaz oluyor. gitmek- eylemi varsa sözcüklerde üzülürüm hep. ama sizinle üzüntülerim değişir. 

planlarımızın şerefine, saflığımızın hürmetine, sinsiliğimizin peşine düşmek için el ele.
sen, o, diğeri 'ne