'bana bir masal anlat baba'

insan-cık-lar

insanlar...
benim için ne zaman bu kadar önemli oldular. güldüklerinde, söz verdiklerinde, siktir olup gittiklerinde, yemek yaptığımızda, ıslandığımızda, kahve içtiğimizde, gittiğimde, ağladıklarında mı ?

insanları sevmek- insanlardan nefret etmek vardı. hala her ikisi de var. belki ben en çok dürüst olanı sevdim, yalan söylemiş olanlar da vardı sevdiklerim arasında. güvendiklerimi de sevdim, güvenmek istediklerimi de, ne sevebildiğim ne de nefret edebildiğim de var. insanlar.

zaman zaman soğuk yemeklerin, koşmanın.. kimi zaman sevenin gülümsemenin. duygularıyla kontrolsüz mantıklarıyla mutsuz insanlar. bir tarafınızdan mutlaka sevdi sizi. ve bir tarafınızdan tiksindim. en çok olduğunuz gibi görünmeyen yanlarınızı seçtim.

bazen insanlar bir kelebeğin omuzunda heyecanlı, bir çiçeğin yaprağında beklerken, bir yolun ortasında çaresiz, gün batımında tek başına, kahvesiyle mutlular.

insanlar...
söylediklerimden çok, söyleyemediklerimden az insanlar. en çok kendinizi boşlukta aşağıya bırakırken güzelsiniz. çünkü o zaman anlatmaya yetmezsiniz.

duygu

konuş-ama-mak

bazı kitaplar yazanlardan zaman zaman bahseder. bi yerlerde yer etmesini mümküm kıldım-kılıyorum-kılacağım. 

en önemlisi konuşanın önemini konuşmaktı. yer etmiş. ama zamanla konuşamadığım insanları yaratmış olduğumu anladım. bunu anlamak böylesine düz ve basit değil. zor zor zor. bunu yaratan sadece ben değilim!

kimisiyle söyleşmek palavra. kimisiyle bunun ihtimalini yaratabilmek. ve yol, taşlı. belki bitiş. 

hoş bir günde hoşça kal.

duygu

-anne peki ben neden mutsuzum? dedi

aylarca en sevdiklerinizden ayrı kalmışsanız ancak o zaman... sadece anlamaya çalışabilirdiniz.
-anne peki ben neden mutsuzum? dedi

en çok annesini sevmiş olabilir belki .annesi onu duymuyordu. uzun zamandan beri o, hep bunu yapıyor, kendisiyle konuşuyordu. cıvıl cıvıldı. ama o kendisi için tam bir mutsuzdu.
*
bir gün sadece en kıymetli olan kalemini, müzik kutusunu, mor kapaklı defterini alıp gitti. uzak, çok uzak bir yerlere.anlattı sonra neler oldu.  hiç ağlamak istememiş, ağlamamış. arkadaşları olmuş. çiçekler ve karınca. onları sevmiş. hem de çok. sonra en sevdikleri onlar oluverince onlardan da ayrılmak gerekirmiş. çünkü sevdikçe, üzülüp mutsuz oluyormuş.
*
başka bir şey düşüneceğine söz verdi. bi yerlerde hep en sevdikleri oluyordu o da üzülüyordu. sevdikleri olduğu için değil. hemencik  ağlayası geliyordu. ama onu komik bulanlar vardı.o solan çiçekler için de üzülebilirdi. bu yüzden balık beslememeye karar verdi çünkü ölünce n'apsın bilemezdi.

şimdi uzun bir yürüyüş yapmaya karar verdi. yürürken, canı ne isterse onu yapcak. başka bir şey söylemedi çünkü 'yol yeterince uzun ve tüm kararlara yeter.' dedi

çoğu zaman başladığım cümlenin nereye gideceğini bilmiyorum. öyle şeyler görüyor ki gözüm ve öyle şeyler duyuyorum ki...  hangisinden çıksam yola sona varamıyorum. öyle zamanlar da  bana bi şeyler oluyor! http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=_Y5Hk4T4GzY&feature=endscreen

özledim de yazdım

zamanla sesine hasret insanlar yarattım farkında olmadan.  yani öyle ki; bunun farkında bile olamadım...
*
uzun yılar gerekmez bazen çok şey için. ama bizim uzun yıllarımız da var, bahsedeceklerimiz arasında. konu lise yıllarındaki kopya tatikleri, dert bağladığımız günlerin akşamki apartman boşluğundaki balkon sohbetleri ya da  3-4 aylık yaşam iyileştirme politikaları yazmamız olabilir. şimdi daha çok özlemler sıralanıyor ardı ardına.
hayırsızın teki olduğu günlerin geçeceğini biliyordum. belki sabredebiliyor olmam da değerli kılanlardan biri. çünkü her şeye rağmen, hiç bir zaman incitmemiştik birbirimizi. ya da hatırlamayacağım kadar önemsiz kalabilmiş, kırgınlıklar bile.
hemen anlamını koyamıyorum bazı zamanların, mesela telefonu kapattıktan sonra daha iyi anlayabiliyorum. ne çok özlemişim seni.
şimdi buluşmamız planlar da olan şu soğuk günlerde, bol şans ikimiz için de.
zorla doğum günü pastası aldırabileceğim tek insan'a.

değnek

telefonumu bırakıp bırakıp geziyorum. 5 dakikalık mesafelerle başlangıç.
hani alışkanlıklar falan. tırı vırı işler. yokuşa yokuşa gidişler.

aysel

ahh! Ne gitmesin istenen Ayseller vardı belki. 20 yıl öncesi diye başlanan cümleleri elinizi  avuçlarınızın arasına alıp dinleyin.
...
Aykırı bir yolcuyum dünya geniş, 
Büyük bir kulak çınlıyor içimdeki. 
Çetrefil yolculuğum kesinleşmiş. 
Sakın başka bir şey getirme aklına. 
Aysel git başımdan...

balıkların diğer balıklara çarpmadan  yüze bildiklerini, kuşların diğer kuşlara çarpmadan uçabildiklerini biliyorken insanların bunu çarpışmasız başaramadıklarını çöze...

dün

zamanın nasıl geçtiğini bi trafikte kaldığımda bir de yoğun ünün ardında çantamın içindekileri boşaltırken en iyi fark edebiliyorum. o zaman, o andan geride kalanların hepsine 'dün ' de diyorum.
dün...
insanlar hep insanlara deneyimletti- öğretti.nasıl olduğu önemli de bu biraz buruk oldu.
neyse, geçmişin tamamına dün demeyi- diyebilmeyi ben tam  bir yıl önce öğrendim.

kurabiye

ben çocukken...
ben çocukken annemin kurabiye yaptığını görünce hemen koşar, boyumdan uzun mutfak önlüğünü giyer hemen elimi yüzümü una bulardım. Eğleniyordum, seviyordum. seviyorum da.
Yuvarlak, kalp ya da çiçek gibi hiç olamamış kurabiyelerim vardı benim. Fırından çıkması için can attığım. Onlar müthiş özgüvendi. Şekerinin ölçüsünü benim ayarladığım kurabiyeleri annemle babam yerdi. Tadının kötü olduğunu ben de biliyordum. Ama onlar öyle demiyorlardı.
***

şimdi kurabiye yapabiliyorum. hatta hiç yapamadığım yumurtasız un kurabiyelerini bile. Zaman çok değiştiriyor. Ve ben annemi çok özlüyorum.

zamanı kullanan, insan olsa da bu kesinlikle birey değil. bu kesin. ama zamanın insanları kullandığı başka bir kesin. size başkanınız sesleniyor, yöneticiniz dedi, müdür emir verdi...
hangimiz sevmiştik acaba seslenilen, emir alan,hükmedilen olmayı?
ama seslenen olunca unutuyor insan aniden. sanki yaşamaya oradan başlamış gibi. ah, tabii.. artık adından önceki sıfat var. ve zaten artık sadece o var. kimliksiz, 'ben'liksiz, 'kendim'siz.
e tabi kızmamalı, sonra sokakta kim olduğunu unutan insanlara. ev kapısının içerisinde anne-baba-çocuk olamamışlara, bir sohbette arkadaş kalamamışlara, anılarda özgür olamamışlara kızmayın. yazık.
.*
acımak!
en iyi  N.Güntekin'in 'Acımak' eserinde öğrendim. yeterdi anlatmaya da, acımaya da.

yok'uz-yoksun'uz

'kendi yağında kavrul,yeter' edasında insanların, bugüne dek burunlarını o yağda neden esirgememiş oldukları beni kıllandırıyor. neresini sağlama alsın bilemeyince, olur böyle şeyler herhalde.
...
koş, yorul, düş, hırpalan, eğlen,atla,zıpla pıtpıtpıt arpaboyu yol için çırpın ki buna can vermek desek yeri sonra hooooop, gökten zembille inenler.niyetleri başka belki.sonuç aynı.
'bıçak kemiğe dayandı' mı 'kan beyne sıçradı' mı demek lazım hiç fark etmiyor yani.

çok mu zor, hayatta 'ben'lerin çokluğunu anlamak. çok yoksun'uz. çok yok'uz.

duygu

neyse

bulut geçince neler kalır geride...
konu ne olursa olsun sona doğruluğu anlaşılmışsa bir başka bir hal alır duygular, bütün zamanlarından. neyse diye başlayan kelimeler falan çoğalır.
dozu tutturulamamış öfkenin yerini bile saygı alır, aniden.
neyse, olur böyle bazen.

ve sırtımda duyuyorum geçip giden zamanını hızlı adımlarını

bir kabile vardı, içinde de kabileye yeni katılmış biri. İşte onun gözünden her şey;
kabile dağın tepesine tırmanırken belirli aralıklarla oturup beklerlermiş.bir, iki üç...  kabileye yeni katılmış olan da kişi de sorar tabi, neyi bekliyoruz?
-bedenimize yetişmeye çalışan ruhlarımızı.
...
Tüm detayları ile hatırlayamasam da hiç unutmadım. Ama bazen ruhumu bi yerlerde unutmuş olmaktan öyle korkuyorum ki..

unutuyorum yine.
aklımda tutmam gerekenler çoklaştıkça unutuveriyorum. gündelik şeylerin peşini bırakıveriyor düşüncelerim hep bir hüzün meylim artıyor.
süresi dolan şeyler, ucundan asılıyor kafamın içine. Ama yırtık,pırtık ve anımsatan... Bazen birilerinin izlerini görememek, iç geçirtici olabiliyor zamanla.
Susuşlarım arttıkça tanımlara sığdırmakta zorlanıyorum kendimi.
alışkanlıklarım değişince bir garip oluveriyorum, böyle zamanlarda.
Film izlerken uykum gelmezdi mesela. Yoruluyorum

bi takım işlerin koşturması, bi takım işlerin de yerin de bile sayamamasına sıkıntı denir. ve bir takım insanlar da bu durumda gereksizleşir.
ben de bunların üzerine hanımeller bisküvimi çaya bandırıp yiyorum.
İnsanları anlamak zor değil, çünü kendilerini anlatmaktan bıkkın insanlar.

uu uuf!
İnsan kararsızlıklarla dolu. Rengini korkaklık diyenlerde yok değil.
Bazen her şeyin yerini istemek alıveriyor. E insan da onlar doğrultusundan bir yerlere varınca, sıkıntı  büyük. Hissetmek anlamında her şey yalan, dolan palavra. Bilinçaltı girsin burada devreye çocukken yaşadıklarımız falan filan.. Yol çıkmaz.
Başlar o zaman başka bir yerden efor. Artık enerjimi,fal mı, inanç mı, kitap mı müzik mi fellik fellik çare arar insan.
Ben aradım.
Ama  mutluyum ya şimdi ben, mühim değil yani. Her şeyin bir sorgu vakti var. Bazen, ertelemek hayat kurtarır.Tabi, her şey kafa da net değilse.

sızıntı

can sıkıntısı gereksizce geliveriyorsa, pek çok eylemi -e yazmak ile birleştirmekten insan kendini alamıyor. Bazen olduğun yerin anlamı azalıyorsa, düşünceler netliklerden tamamen uzaksa ve çoğu zaman tanımlamakta zorluk varsa problem de vardır.
belki de dün babasının omzunda kahkaha atan çocuk, bugün kaldırımın kenarında nedensizce dans edemiyordur.
Ve insanlar kendilerine göre değerlendirmeleri o kadar severken yargılarında sadece 'ben' kavramını bulabilmek mümkündür.
Haklı olmak hiç bir şeyi değiştirmiyordur.Sorunun varlığı asl olan iken.
Taşın altında birinin eli varsa o el eziliyordur.
böyleyken böyleyse konunun netliğe varmaması kaçınılmaz olabilir, zaten ben sonuca bağlanmamış şiirleri daha çok severim.

Çocuğum Ama Bireyim

geçmişimizin ve günümüzün de çocukları ve gençleri: anne- babanın olmak istediği, azmedip  olmadığı, kıskanıp yapamadığı,elinde olup değerini bilmediği dönemlerden; yaşanan pişmanlıklar, umutlar, özentiler, beğeniler üzerinden kılıfa sokulmaya çalışılıyor.
Sonra neden 'bir baltaya sap olamamak hesabı' yine nedense(!) çocuklardan ve gençlerden soruluyor.

Vay halimize.

Bu kadar müdahale neden?
Bir anne-babanın çocuğu olduğumuz eyvallah, belli başlı sorumluklar da eyvallah(tartışılır).
Doğunca bebeğe isim koyarlar değil mi?
çünkü artık anne- babanın çocuğu olmanın dışında bir şey var ki başlı başına bir 'birey' oluşumuz. Sevgili anne-baba hatta durumu abartıp 'üstünde emeğim var' diye söze başlayan dede-teyze-babaanne-amca vs bu önemli bir detay, bunu unutmayın!  Birey olduğumuzu da yani.
Anne- babanın  hissettiğini hissetmek, beğendiğini beğenmek,  sevmediğini sevmemek, aldığını giymek vs zorunda değiliz ki. 'Benden bir parça' diye muhabbetlere girmek de nerden. Dünyaya geldik,eyvallah.Seviyoruz, saygı duyuyoruz, seviliyoruz da saygı duyulmak konusunda sıkıntılar yaşıyoruz.

...
işte sonra otobüs durağında, tren beklerken, yemek masasında, akşam 5 çayında,sözün gidişi lafın gelişinde yakınan anne-baba,
sanıyor musun ki; çocuğun için senin yarattığın gün ve gelecek planından çocuğun mutlu ve hiç sizden okul çıkısı, ders arası, iş molası, sigara arasında yakınmadı!

düş

zamanla hep yarışım içinde
sonunda kaldım
kendi kendimle.
bari
yokluğun varlığında
dem vurulmasın düşlerden.
aklıma gelir,
düşünce çocuklar,hep ağlardı bizim sokakta...
bu yüzden 
düşler, ağlayan çocuklar gibidir.
ben de
bir zaman çocuktum
hep büyümeyi düşleyen.
ama
bildim ki;
zaman,
düşlerin öznesini değiştiren.

ben, küçük taş

bir gün sormuştu (çok saygı duyduğum)biri 'Suya taş attığında dalgalanma nereden başlar?'  'taşın düştüğü yerden' derken emin ve anlamlandıramamıştım.
...
Varlığı sürece etkisi olabilir insanın. öyle çok şeyler yapmak istersiniz. Acaba var olurken tam olarak var mısınız, bundan emin olmak gerek. Zaman kabullenmeyi - değiştirmeyi- baştan başlamayı- sonu bulmayı gerektiren öyle olaylar- durumlar içerir ki... Bi de her şey bazen öyle üst üste geliverirse... Şansın eşek de olanı gelmiş sizi bulmuştur. Sızıntılı-öfkeli- ağlamaklı geçen dönemin yerini harekete geçmek alır. 'Neden olmasın' gibi bir şey çakar beyninizin içinde ama bir şey eksik; 'ben'! 
Hazır olup-olmadığınızı hiç düşünmezsiniz. Bu yüzden  hissettikleriniz arasında öncelikle 'kendiniz için iyi' olan yer almalı. Çünkü o zaman varlığnızdan söz edebilir.
Ve şimdi harekete geçmek  için hazırsınızdır.

İnanmak

Ne çok şey isteriz. Düşünmeyi de severiz; otuna bokuna kadar. Ne kötü ki başında yapmamız gereken şey sonunda aklımıza gelir ve umarım biri bize onu hatırlatır.
...
O gün  neşeliydi, doğrusu öncelerinde ben öyle sanıyordum. Oysa içten bir hüznü varmış. Konuştukça anladım. İstemeyi yitirmiş olmasa da inanmayı çoktan unutmuş.
Ve henüz sonuna varmadığı için çok şanslıydı. Vedalaşmamızı gelecek zamana dair yaptı, içinde isteği ve umudu barındırarak.

Sıfat

kendimiz olmayı, sahip olduğumuz sıfatlar sağlıyor çoğu zaman. Bu yüzden büyümüşlüğü abla olduğumdan da hissediyorum.
hayatımızdaki insanlar, ne olduğumuzu belirlemesin ama hatırlatsınlar.

Not

Yaşam  bazen, 'sevgili ' diye başlayan nottan ibarettir.
..
bir şeyler yaparken ya da  hiçbir işe yaramazken, şimdi burada olmasam diye, tercihlerimin bilinmez yanlarına merakım hiç tükenmedi. çünkü insan varlığının- yokluğunun neleri değiştirdiğini görmek ister, ben istiyorum. 

İşte bazen, hayatınızdaki bazı insanlar bunu mümkün kılar. En samimi ve duygularının en duru olduğu zamanlarda. Yürekten yazılmış  notların, hayat kurtarabileceği bir gerçektir.