ben çocukken annemin kurabiye yaptığını görünce hemen koşar, boyumdan uzun mutfak önlüğünü giyer hemen elimi yüzümü una bulardım. Eğleniyordum, seviyordum. seviyorum da.
Yuvarlak, kalp ya da çiçek gibi hiç olamamış kurabiyelerim vardı benim. Fırından çıkması için can attığım. Onlar müthiş özgüvendi. Şekerinin ölçüsünü benim ayarladığım kurabiyeleri annemle babam yerdi. Tadının kötü olduğunu ben de biliyordum. Ama onlar öyle demiyorlardı.
***
şimdi kurabiye yapabiliyorum. hatta hiç yapamadığım yumurtasız un kurabiyelerini bile. Zaman çok değiştiriyor. Ve ben annemi çok özlüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder