unutulmayacakların bir listesi

-unutulmayanlar ve unutulmaması gerekenler olduğuna inan
- uyan
-dondurma ye
-herkesin dondurma sevemeyeceğini unutma 
-arada bi ayık kal
-paniklikler sana yaramıyor,hatırla
-takvime bak, zamanı hatırlamıyorsun
-insanlar çoğu zaman 'sanır' 
-ya seven biter, sevgi çoğalır ya da sevgi biter , seven çoğalır (!)denge
-atları ve koalaları aklından çıkarma
-haberleri izleme
-bazen insanların duymak istediklerini, bunu çok istemelerine rağmen söyleme
-yoğurdu dolaptan eksik etme
-yazmayı unutma boğulmak istemezsin elbette
-arada bir kek yap
-kendine 'nasılsın' diye sorma
-yastığına sarıl
-'olsun' demekten sıkılma
-kendine söverken biraz daha yumuşak ol.
-emir kiplerini de sevmediğini unutma
-gereklilik kipini kullanabilirsin
-bir anda bilmiş-görmüş olmak onun sadece bir an olduğu gerçeği değildir, hep aklında bulundurmalısın
-kendine mektup yazmalısın
-doktora anlatılacaklar listesi yapmalısın
-kendine söz vermemeli, yapmalısın
-antalyaya bilet almalısın
-söylenmemesi gereken 3 kelimeyi(1 tanesini hatırlamıyor olsan da)  söylememelisin
-soruların cevabını beklemenin yersiz ve gereksiz olduğunu aklından çıkarmamalısın
-sevdikçe gidebiliyorsan, gittikçe sevebilirsin
-isimleri değil verdiği hisleri... zaten unutamayacaksın ;)
-yazmanın unutturmayan bir etkisi olduğu konusundaki tavrın için gülümse
-'olmuş' demeyi de bilmelisin

kabuğunuzdan sıyrıldığınız fikri
ne de komik. 
çünkü
hepiniz sorumlusunuz bundan
en çok benim kadar.
neden bana kimse anlatmadı.
gidin rüyalarımdan. 
zaten ben 
bir şeylerleyim yeteri kadar.

vasiyet

ne yaptımsa 'oldu ' diyemedim. çünkü 'bitti' de diyemedim. ne zaman biterdi bilemeyişimden. şimdi bir söz beni anlatsa, ne anlatırdı bilmem, ama ismim kalırsa geride adıma başka bir şey demesinler.

yaşarken insan, tüm bu söylenmişlerin-söylenmemişlerin-yaşanmışların-sızıların- planların içinde yüzebiliyor ancak. nefesi yetmiyor ki, dalsın derinlere. 

bazen bir söz, bir şey, işte bir şey ile tutarsınız hayatı ve sezen a.'nın dediği gibi öpebilirsiniz, belki cesaretiniz bunu sadece düşlemeye yeter. kim bilir, neleri de vaat edersiniz geleceğinize. 

bazen kaçmayı planlayıp sonra birden bambaşka bir yerlerden, tutuverirsiniz  geçmişinizin elinden ve geleceğin umutlarından. 

çokluklarda boğuluyorum çoktandır, kendimle konuşmalarım boşluktan değil hoşluktandır. 

ben geçmişim, geçmiş '09

Hayat… ah ne çok yorarsın sen insanı, ah.

İnsanlar sokaklar gibi; çıkmaz, dar, sesli, yalınayak, yorgun ve kılıflı. Sokaklar gibi geçiyorum insanların içinden. Ama nasıl?

Yorgunum bunları düşünmekten. Yaşam, seçimlerden ibarettir diyen ben. En çok seçimlerden yoruldum. Seçmek zorunda mıyım onu da bilmiyorum ya olsun varsın. Zaten hep böyle bitmez mi kimi cümlelerin çoğu?

Arada kalmak durmak demek, koşamamak, acımak demek. Kalakalmak, bakakalmak, bir ‘şey’lersiz  kalmak demek. Anlatamamak, ondan önce anlamamak demek.

Başka yaşamlar bölüyor hayatımı. Özleyeceğim. Bazı hayatlar, yolun yarısında. En çok yarısında kalıp özlediklerim için kızarım kendime. bir öfke bir kırgınlık. Aslında sevmek belki de bunun adı. En çok kendimi tanımlayamadığım zamanlarda karışıyorum toprağa.  Avuç içindeki kuşun parmak uçlarında hissedilen kalp atışı oluveriyorum. Bilmez bunu kimse, olsun. Ben parmak uçlarımda kalp atışlarını hissettiğim zaman anlam kazanırdı insanlar ve yaşamak. Şimdi ‘uçtum’ ve ‘düştüm’ le bilen bir şiir gibiyim. Bir yanım düzlük bir ova bir yanım yüksekçe dağlar. Bir tarafım kalır bir tarafım gitmez. Dokunmak bile o kadar zorlaşır ki… içimi döksem yağmurlara toprak çekmez bedenimi. Ve ben en çok işte bu anlarda ölmek isterim. Her şeyi bir anda yaşamak bana kaldı, zamanda. Bana çıkmayan yollar vardı. şimdi hem susuyorum an’a hem kafamı kemiriyor zaman.

Ben bir gitmeyi en iyi bilmişim hayatta ve son sözleri bir çırpıda söylemeyi. Zor.

Anlasam anlatamam, bazen söyleyemem, sustukça bilemem. Sövüyorum zamana.

Söylediğin cümleleri tarttım oluyor ama hep boş bir yanı kalıyor. Baksam yüreğim doluyor. 

biz dört kişiyiz

hissetmek bir başına  yaşama biçimiyse, beni bana sormayın. anlatılamaz da aynı zamanda.

'sen' ile  'sikerler' demenin tadına varmışken, dondurma yemenin heyecan verdiği 'o' ve şimdilerde kafası ünlemlerle dolu 'diğeri'... biz dört kişiyiz. bazen kayıp zamanın insanları, bazen şapşallıklar heykeli, kimi zaman  hala netleştiremediğimiz kafalarda, biz oluruz. saçmasapanlıklardan kurtulamaz, kurtulamadıkça da sığdıramayız kendimize kendimizi, bir diğerimize sarılırız.değişir gün. tuzsuz yemelerimiz, tarçınlı keklerimiz var, bir tutam derdimiz de işte bir kaç fazla kilolar. 

zamanın içinden geçebiliriz de.. sanki birbirimizden geçemeyişimizi görüyor gözlerim.mektuplarda, koalalı defterde, pazar donlarında, cicili bicili çoraplarda ve yıkadığım pijamalarda. ağlamak için bile günler belirliyorsak kendimize  'sikerler'i yaşayabilmekten ileri geliriz. 'o'nun ile 'sikerler sonrasını' da demişliğimiz var, yaşadıklarımızın yüzü suyu hürmetine. 

ne ben anlatabilirim, ne de bir başkası anlamlandırabilir. ama biliyorum 'unutulmayacaklar' listesini oluşturuyoruz birlikte. ağladığımda küfredebilen biri sadece 'sen'  olabilirsin ve yüzümün avuçlarına alıp sevgimi görebilen 'diğeri' anlam kazanır, dar sokaklarımda. hep çıkmazlara varmayı edinmişim kendime miras. sarhoşluğum da beni seven bir 'sen' yaratmayı mümkün kılmak sadece böyle olurdu, oldu. inanmak katıksız olurmuş. sevgilerde.çok mu seviyorum bugünlerde bilmiyorum. ama bir süre daha ölmek istemeyişim yatıyor bunun derinliklerinde. benim için çok şey olabilirsiniz, bunu anlatamam. belki bir gülücük, öpücük ve mıncırık yeter.

hayatı sevmenin yollarından biriydi 'biz dört kişiyiz'. beni özlemlerimde yalnız bırakmayın, bilirsiniz dayanılmaz oluyor. gitmek- eylemi varsa sözcüklerde üzülürüm hep. ama sizinle üzüntülerim değişir. 

planlarımızın şerefine, saflığımızın hürmetine, sinsiliğimizin peşine düşmek için el ele.
sen, o, diğeri 'ne

bir çift eldiven

bugün erkencilerden. özünde zamansız. ya erken giderim ya geç kalırım. ama bugün erkenci. ve ayağım gidemeyecek uzağa.
*
yağmur damlaları gibi sokak taşlarını ıslatıp, insanların ayağını kaydıramadım,elimde olarak. kimi zaman kendime yetemezken, arttım birilerine. dar yollarım vardı,sokaklar gibi. ama güvenli ama yaşanmışlıklarla dolu belki de gizli. görülemeyendi. susmak doldurmuyorsa, konuşmak oldurmuyor.

çocukların ayağındaki kendinden büyük terlikleri ses çıkartır, duydunuz mu(?) ben dinledim. ve eğer yaşam da size bir kaç beden büyük biçilmişse sesinizi duyarım. bilirim bi yerlerde ağlarsınız. peki, beni duydunuz mu...

dokunduğunuz da ne kadar renklenir hayat; duygulara, zamana, insanlara, birine ve bilmediğiniz o 'şey'lere...
parmak uçlarınızdaki her bir anlam bütün kılar insanı, bıraktığınız izde. ve örter ruhu güven halkası içinde. çok şey yoktur, parmak uçlarınızı koruyacak. ama bir şey var biliyorum, bugün eldivenimin sağ tekini buldum.

o kadın

taşlar topladım göl kıyısından, yosun kokuları üzerinde.ağırlıkları kalınca geride bahçeye serpiştirdim anıları.

düşlerimi sattım zamanı geldiğinde bir kaç cümleye. samimiydiler.önce sevmedim hem de hiç. insanlar sevdiği kadar özlermiş.çocukluk kelimelere dökülmüş tostçu amcanın hatırası ve zeytin dallarının arasındaydı.kesik saçlarım ve güneşte yanmışlığım vardı.annem hep salıncak kurardı.

annem... içine sığamadığım dışında kalamadığım tek...

'iyi ki'lere dolanmış bir hayata tutunmak tek değişmez yanım.iyi ki doğdun.bir inan varlığnı bulmak isterken bitebilir umutlar,hayallerinden başlayarak.sonsuz bir yağmuru beklemek sefilleşmek içindir,sadece kendim. kendime.

duymak ister insan sevgilerle beslenen cümleleri. sevildiklerinden emin olduklarında bile.söyledim anne. söz yetmez. sarılmam lazım sana anne. yine uykum gelirse masal anlatırken...
'*sonra babamın
başımı hiç dayamadığım omuzlarında uykuya dalarım...' ama sen üzülme.

* ercan intaş-ben deliyim