susma çocuk

ben yalan söyledim. çok önemliydi. şimdi affedilmeyi beklemiyorum. ama tüm çocuklar, belki beni duyarsınız. ben anlaşılmayı da tercih etmedim ama annem bana kızmasın n'olur. çok üzülür biliyorum. arkadaşlarım, onlar severdi. bilmezlerdi, çünkü bazen iş görürdü çocukluğum; futbol ve saklambaçta.

sorularım eksik kaldı, tutarsız olmadım ama zan altıda kaldım. en çokta kar yağdığında. hele de zamanlardan geceyse. biter sanmıştım ama yanılmışım. zaten sanmıştım da...
tıpkı, çocukluğum dedim anıları yaşamış olduğumu sandıklarım gibi. 

önce kendimden başlamalıyım özür dilemeye, sevebilmek için ruhumu.çocuk ruhumu ve zamansız çocuksu sorularımı. sorunlarım da başkaydı. maketten yaptığım bahçeli evler, üşüyen çocuklara yetmiyordu. kardeşimde kuşların yuvalarını bozuyordu. civcivimi doktor eldiveniyle muayne ettim ama hastalığını bulamayıp, hangi ninniyi söylemem gerektiğini bilmiyordum. kuşlarım zamansız çokça yumurtlamışlardı,yuvaya sığmayacaklarını kayırıyordum...

sorularım eksikti sadece. şimdi sorsam olur mu geçmişi? ama sormazsam saklandığım yerden çıkamam ki