mum ve ben

atılacak ne varsa attım, en son koltuk takımına takıldı gözüm 
son bakışmayı bekliyorum.

büyük boy bir çöp poşetine telaşlı telaşlı koyup her şeyi,
sonra daire kapısının önüne bırakıyorum.
ara ara kendimi de kendimin dışına aniden bırakmak
ve tüm kapanabilecek kapıları kapatmak istiyorum.
zincirlere ve kilitlere vurmak. 

içinde biraz boşluk olan her şey mumluk artık bu evde. 
yanan eriyen akan dağılan bir mum bir ben varız. 
yok oldukça başka bir şekilde var oluyoruz. 

mum ve ben, bazen hiç farkımız yok. 

geçen her şeyin içinden de geçtiğimiz bir şey var olmak. 
şimdi işte böyle. sonra başka bir şey, yaşıyorum. 

yaşıyorum, geçiyorum, oluyorum. 
yaşamanın, geçmenin, olmanın kısımlarını tadıyorum.
sevmediğim bu kekremsiliğin de geçeceğini ve bir gün bir yerde yine, elbet olacağını biliyorum. 

uykuya, rüyaya, aklımın ermediği ve güvendiğim bilinmezliğime teslim oluyorum.