Yaşamadığı hayata övgüde bulunan, yaşamadığı ama yaşama ihtimali olduğu o hayatı, hayatın parçalarını merak ve özlemle anan bir tek insanlardır herhalde. Hayvanlar bu gaflete düşüyor olamaz.
Kırlarında koştuğum, toprağında yetişen eriklerini, dutlarını, enginarlarını yediğim köyümden sorduğum sorulara cevap aramak, bilmek, anlamak, denemek için çıkmak istemeseydim bugün, bu ben olmazdım.
Taş taş üstüne koyar da duvar örer gibi kendimi ördüm. Zaten hepimiz böyle yaparız. Kimileri inşanın farkında olur, hepsi bu.
Isınana, terleyene ve nefes nefese kalana kadar bir salonun içinde koşturduktan sonra sıcacık bedeni ile karşı karşıya kalıp elimi kalbinin üzerine, elini kalbimin üzerine koyup gözlerimizin içine bakarken 'sen bensin, ben senim' dediğimizde ben boyumdan belki üç belki beş kat büyük, genişliğimden kat be kat geniş bir kapıdan geçtim. Bir daha geri dönemeyeceğim. Sorduğum soruları sormamış olamam artık, cevapları bilmiyor olamam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder