İyi Yolculuklar

Hatırı sayılır anılar mı?
Hatırım kime sayılır?
Yılda kaç kez sayılır?
Unuttum mu, işte şimdi ismi: kevgirden hatıralar. 
Boşluklar boşluklar boşluklar
İki anımsama arasındaki zaman, kevgir o an. 

Sebzeleri yıkıyorum, akşam yemeğine, fırında sebze. Brüksel lahanası. Ne acayip bi sebze, amaan neyse. 

Su akıyor, sebzelerin üzerinden foşur foşur. Foşur dediysem de kuraklık malum, işte o kadar foşur. Gerimdeki sayaçlar, uyanık  olma hali, ayık olma hali, aman farkındayım, tamam... Uyumak istiyorum, şöyle uyuşuk bir bedenle çok hoş bir sarhoş gibi güneşten mayışmış da kendini koyvermiş kedi gibi. Olmuyor. Bir fikir bir kez doğduğunda büyüyor ha büyüyor. Büyü güzelim büyü, kafamda sana da yer var.

Su akıyor işte foşur foş. Altı üstü sebze yemeğinin beni getirdiği yere bak. Bedenim mutfakta belli ki sadece bedenim mutfakta. Aklım buraya gelir misin? Bu bana sık sık olur, olduğum yerden aklım erdiğince uzaklaşırım ve yine aklımın erdiğince dönerim. 

Brüksel lahanasının katmanları arasına sıkışan tozu temizlemek çok zor, kaymanları soysam ziyan, soymasam toz toprak yerim - burdayım.

İnsan kendini soyması... Düşüncelerini, hatıralarını katman katman açması. Açsa neyle karşılaşacağını bilmiyor açmasa hep aynı yerinde - buradan uzaktayım.

Sebzelerin attığım kısımlarının her yeni gün atılmaz ve yenilebilir olduğunu öğreniyorum, vay. Muz kabuğundan un - burdayım.

İnsan hangi deneyimini tutsa görüp emek edip başka bir şeye dönüştürebiliyor, hangi birine bakayım, ey bahtım - burdan uzaktayım.

Su akıp gidiyor şehrin altına, karışabileceğine karışmaya doğru. Elveda su - buradayım.

Hatıralarımın hepsini tutup yoğurup öğrenemem. Dönüşmesi gereken bir yolunu bulur, amin - buradan uzaktayım.

Bi buradayım, bi buradan uzaktayım.
Hep bi git gel.
İyi yolculuklar.