Kırlangıçlar

Fotoğraf Alper Tüydeş

Boşlukları sev. En çok boşlukları sev. Onlar sana bırakılmış olanlardır, istediğin gibi doldurabileceğin.

Söylediğini anlıyorum aslında. Okuduğum kitaplarda, şiirlerde üç noktaları severim mesela. Ondan önceki cümleler çoğalır üç nokta sayesinde. İhtimaller doğurur, öylesini bir de böylesini düşünürüm. Okuduğumdan kendime doğru bir yol yaparım.

Ne güzel konuştuk be... Kalbimden gelen bir huzurla kocaman gülümsedi. Konuştuklarımızı güzel kıldık. 

Gülümsedi diğeri, daha da büyüdü gülümsemedi ve bir anda kahkahaya dönüştü. Şakın baktı öteki önce, sonra kahkahayı çoğalttı. Nedendi bu kahkaha bilmiyordu ama eşlik ediyordu. Bir zaman sonra önce ses azaldı sonra ritim. 

Ne oldu der gibi bakıyordu. Diğeri, önce uzakta bir noktaya baktı, sanki birini seçmeye çalışıyordu. Sonra ellerine sonra ötekinin yüzüne baktı. 

Hiç ayrılmayalım, olmaz mı? demek geçiyor içimden. Bunu söylerken gözlerinin ışıldadığını hissetti, sıcak bir dalga yayıldı yüzüne. O da fark etmiş miydi, merak etti. Gülümsedi. Demek geçiyor içimden ama Sait Faik'in Kırlangıçlarını düşünüyorum. Diğer kırlangıçlardan farklı iki kırlangıcın hikayesi. Hiç ayrılmak istememişlerdi, ikisi de bunu birbirlerine diyecek olmuşlardı ki bir yaprak düştü aralarına birbirlerini göremediler, bir rüzgar esti birbirlerini duyamadılar. 

Hikayenin sonunda ayrıldılar. Diğer kırlangıçlar gibi olmak istemedikleri için yuva kurmamışlardı. Sonra kış gelmişti. Ayrıldılar ama birbirlerini hiç unutmamışlar. Hikaye böyle bitiyor. 

Şimdi hiç ayrılmayalım, olmaz mı demek istiyorum. İçime bir burukluk yayılıyor.

Beni duyuyor musun?