nasıl ki
nasreddin hoca damdan düştüğünde damdan düşen birini getirin beni ancak o anlar demişse...
öyle bir şey işte bu da.
*
öyle uzak ki bazı şeyler bize,
aklımıza geldikçe sınırlı bir düşünüş yaşarız.
öyle itiraf edemeyiz ki kendimize bile
umutsuzluğumuzu, korkularımızı yalnızlaştırırız.
ve rüyalar görürüz, korkularımızı içine alan rüyalar.
parçalara böleriz dünyamızı.

hiç kestiremeyiz bir gün nasreddin hoca olacağımızı. 

en çok da kalabalık umutlar yaşamalıyız, böylesine sürprizken her şey.

rüzgarlı bir akşam vaktini çoktan geçmişsin.

yeni bir isim bulmayı bekler gibisin. gibilerden kuleler yapmış içinde yaşamaya çalışıyorsun.
biliyorum, sen de başka yolunu arıyorsun.bulamadın mı sanıyorsun,değil. doğru yere bakmıyorsun.

çiçeğini soldurma. sen buna da üzülürsün. sıyır perdeleri soğukla birlikte dolsun içeri korkuların.ancak o zaman olacak gibisi görünür sonun.

daha bugün bıraktın ne çok şeyi. sanki daha bir ağırlaşmışsın, tıpkı ölümünde insanı ağırlaştırdığı gibi. oysa kayıplar boşluğa dalalet değil mi.

şimdi sevin. ah gidi duruşların. zihinsel vuruşların.

bazen nereye baksam 'sen' oluyor. 
sen mi dolanıyorsun bacağıma 
ben mi toplayamadım kendimi 
hiç bilemedim.
bilmem mühim mi, değil.

diğerleri ve sen diyemem.
bu bir oyun olmasa da senin kaybedişin, benim.

kar yağıyor güzel. 
sigara içenlerle içmeyenler aynı yolda yürüyor. 
sokaklar soğuk dolu.
eldivenler el, çantalar şiir.

tanıdıklarımda aradığım tanımlanmamışlık 
ve
tanımadıklarımdaki tanımlanmışlıkla 
karışıyorum insanlara.

kimimiz kendi çamurunda batıp çıkıyorduk, kimimiz başkalarının göletlerine de atlamıştı.
okyanuslara dalanlarımızı da gördüm.
tek içtiğimiz bir şey vardı ama herkes kendi yaşanmışlarını masaya koyuyordu. 
mezelerimiz yaşanmışlıkların tadına benziyordu.
damağımızda ayn şeyler kalmıyordu elbet.
yandığında onu da hissedebilmeye çalışıyorduk. 
sigara hepimizin ciğerine dolmuyordu 
ama bir of çektik. 
birimiz için kendimiz için onun için.
ölümde insanı zamana saplayanlardan.
birilerini bilmem, beni saplar. 
konuşmamayı tercih etsem de anlarım. bilirim ki üzülür insan. elinde mi, değil.
yapamayız bir şey. susmaktansa hiç açmamak belki zamanın belirli anlarını. 
ne sen acını bir kez daha yaşarsın, ne ben üzmüş olurum bir kez daha seni. 
ama bilemem bu olur mu düşünüşün bir saplantı anında. 
kaybolmuşluklar, bir çikolata kadar keyif verseydi eğer ben de isterdim görmeyi. 
çoktan kaybettiğimiz yollarda aramayalım birbirimizi.
ne sen zorla sıfatını ne ben tekrarlayayım geçmişi.
gel, bir abdal söylesin bize.
çözemesekte konuşuruz.
gelmesende dinlerim bir soğuk ayazında bir sohbet sıcağında.