işte o zaman 'olsun'lar çare olmaz. ama bunu söylemekte belki olur ümidindendir.
konuştukça ya da yazdıkça çoğalan bir şeyler varsa
onu tarif etmekten yana şansınız yoktur.
ya da benim hiç olmamış.
ay ışığında güneşe dek yürümeyi elbet isterdim
ama
korkularımı ne hiçe sayabilir ne de onların beni mahkum etmesine izin verebilirim.
ben hep,gökyüzüne bakardım geceleri ve ayı göreceğimi bilirdim. şimdi sanıyorum tedirginliğim daha açık.
göremiyorum. belki de... düşünür ya işte insan.
yol diyordum ya, farkında olmadan hazır olur insan.olur-muş aslında.
gerisi sadece palavra.
'beni özleyeceksin. elbette ben de seni. aya bak. bu bazen yetecek, onun altında olduğumuzu hatırla.'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder