Eğim

Yokuş aşağı hızlandım. 

Hızlandım.

Arkamdan beni iten bir güç var, kontrol benden, bedenimden çıkıyor gibi. Dizlerimin hissi değişti. Nefesim daha hızlı. Öyle hızlandı ki, bedenimde olan değişimleri fark etmeye yetişemiyorum. Sırtımdan damla damla inen terler bir oluk halini aldı, memelerimin arası sırılsıklam, pantolon bacaklarıma yapıştı. Ayaklarım benden bağımsız, uzanıp gidiyorlar. Yokuş aşağı koşuyorum. Ayaklarımdan çıkan şap şap şap sesleri bana ait değil. Benden bağımsız bir şeyler oluyor. Yokuşun sonu hiç gelmeyecek mi? 

Her an yuvarlanabilirim ama henüz yuvarlanmadım. Büyük bir boşlukta bir koşma mücadelesinin içinde hiç mücadele etmiyorum. Bütün bedenim, uzuvlarım kendince ve yeterince yokuşa adapte. Gidiyorum bir yere. Bir yere gitmek niyeti de taşımıyorum aslında. Koşuyorum işte. Hepsi bu. Yokuşun eğimine bırakarak koşuyorum işte.