çekiliyorum

gitmek.
çoğunlukla bir çözüm olmadı benim için hayatımda.
bunu, gitmeyi
bir seçenek olarak düşünsem de planıma dahil etmeye dair motivasyonum çok güçlü olmadı.
vardı. yapılabilirdi. yapılmasını istemek zorunda gibiydim.

şimdi
gitmeyi gönülden istiyorum.
gitmeyi daha ziyade varmayı iyileştirici buluyorum.
ve iten kötücüllerden ziyade çeken..

yaralayan, hırpalayan, yok sayan, buruk sevinçler yaşatan, çaresiz bırakan tüm bu şeylerin içinden sözlerimi söyleyerek çekiliyorum.

yorularak ama umudumun henüz sonuna gelmediğim, hala bir şeyleri sevebilirken, bende sürsün istediğim şeyler hala sürebilirken..

umudumu, gücümü, hüznümü, mücadelemi, sevgimi, bağlarımı sürdürebileceğim yerlere çekiliyorum.

zaman güzel

zaman kalbiye, zaman şimdi
kalbimde habire uzayan bir minare.

-
pembe şarapta,
didem madak her zaman,
yağmur her yerde güzel.

bazı şeyler düşte,
anlar gülüşte,
sevgi yaşanırken,
şiir her zaman güzel.

umut, beklenti ile arasındaki farkla,
kitaplar her zaman,
acı, onunla yaşamayı öğrendiğinde güzel.

anlar sarılmayla sonsuzlaştırıldığında,
olaylar duygu yarattığında,
ılık sessizlik her zaman güzel.

Bu

nasılsın?
nasılım?

nasılız, bilmek istemedik. bir sürü şey olmuştu, duygusu vardı da.. nihayete erdiğinde bilmek istemedik.
mühimdi. şimdi başka bir şey..
ve daha başka çokları.

peki, nasılsın?

---
şiirler geçiyor aklımdan. bağlayan, saran yazılar.
sana değiyor, seni anımsatıyor, hepsi bu.
olan olduğu yerde kalmıyor.

yazmak bir eylemden daha fazlasıdır

ilk hatırladığın anı?
ilk düştüğün an?
düştüğünde yanında kimler vardı?
hep yanında kimler var?
ilk arkadaşın?
en sevdiğin arkadaşın?
ilk aşık olduğun zaman?
ilk okul günü?
ilk öpüştüğün an?
kaybettiğin biri?
hayal kırıklığına uğradığın an?
---

bunların hepsini veya birinin peşine takılarak düşünmek
ve durmaksızın yazmak. yazarken zamanların duygusu ile dolmak,
kimilerini pas geçmek isterken yok saymamak, kimisini daha da belirgin kılmak..

olaylar, duygular..

duyguları olaylar üretiyorduysa - ki öyle -
zamanla olayını hatırlamadığımız ama duygusunu bir taş gibi içimizde tuttuğumuz şeyler,
onlar bizi hiç iyileştirmedi. iyileştirmeyecek.
paketlenmişleri yerinden çıkarmak.
onları yeniden yazmak. onları yeniden görmek. bazen duyguları yakmak.

ve
umay umay.

vazgeçme

vazgeçişin yayılan ve ağırlaşan ağrısını her anımsadığımda
Frida'nın bu sözlerini de hatırlarım. çok sevdiği Diego'dan vazgeçisi.

"kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim.

canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim.

bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.

gözlerime baktığında kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin şeyler olduğunu hissettiğimde vazgeçtim.

her sabah benimle uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmediğini anladığım zaman vazgeçtim.

düşüncelerime ve değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim.

ağrılarımı dindirecek sıcak sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim.

sadece kendi mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın için vazgeçtim.

tablolarımda artık kendimi mutlu çizemediğim ve tek neden sen olduğun için vazgeçtim.

bencil olduğun için vazgeçtim.

bunlardan sadece bir tanesi senden vazgeçmem için yeterli değildi, çünkü sevgim yüceydi.

ama hepsini düşündüğümde senin benden çoktan vazgeçtiğini anladım.

bu yüzden ben de senden vazgeçtim."

büyüyor muyuz, ölüyor muyuz?

büyüdüğümüzü düşünürken, büyümek isterken ölüyoruzdur. öldüğümüzü gördüğümüz kadar yaşıyoruz.

geçen gün rüyamda,
biri yetişkin biri çocuk ölü bedenleri gömdüm. onları toprakla kavuşturmanın huzuruyla uyandım.
ölenlerimize, içimizdeki ölmüşlere yer açabilmek büyümek.

27 den

sezen aksu - her şeyi yak
14 yaşındaydım.gittiğim kurs binanın 5. katındaydı. bizim katta bu şarkı çalardı. binaya yayılırdı bu sözler.

o günler ne günlerdi.
bu günler ne günler..

--

anneannemin annesi 85 yaşında.
dedi ki unutamıyorum. anılarım acılarım hep.
dedim ki nasıl dayanıyorsun.
bilmem zaman geçiveriyor dedi, zaten çok hızlı.
bak, zaman nasıl geçmiş hiç bilemedim. koşa biliyorken koş, yürümediğin yerleri yürü. bak nasıl yürüyemiyorum.

--
yüreğimdeki şefkat ve acıyla..
ne olabiliyorduysam artık...

hepsi birden

hangi biri
hepsi birden.

anneannemin bir bahçesi vardı. içinde elma, incir, dut ağacı ve türlü çeşit mevsimlik zerzevalar.
etrafı bahçe teli ile örülüydü,
inadına bir kaplumbağa mesken etmişti kendine ne zaman girsek oradaydı.
yeni dünya da vardı, adını çok severdim. ve hep çok sevdim.
bir de kabak çiçeği dolmaları vardı anneannemin.
sabah erkenden kalkıp hemen toplayıp içlerine pirinç doldururduk. beklemememiz gerekirdi, kendilerini koyverirlerdi.

kendimi o çiçeklerin içine sokmak isterdim. şimdi de gömülmek istiyorum o çiçeklerin içine. annenannemin şefkatine, çiçeklerin kırılganlığına kaplumbağanın inadına.

içim bir kabak çiçeği gibi bazen, kendini bırakıveriyor.

anneannemin bahçesinin yanında bir de fırını vardı, topraktan.
sıcacık ekmeklerin konusu burnumda.
o günlerin şefkatine benzer şeyi çok az şeyde bulabildim
kabak çiçeği dolması gördüğümde kırılmam bundan.
içimden yaşlar süzülür.

bana her şey sonbahar

bedenim ve zihnim aynı mevsimde değil

içimde sonbahar rüzgarları esiyor, titretmeyen, insana kendini hissettiren.
insana yaşadığını hissettiren bir rüzgar.

bugün

içimizdeki  bütün boşluklara sevgi ekiyorum

küçük kalbimize de iyi bakmayı hatırlayalım.

sin palabras - radio tarifa

kelimeler olmadan

-
bu şarkı her çaldığında
hep bildiğim, zamanla unuttuğum,
hatırladıkça ne çok özlemiş olduğumu fark ettiklerimi buluyorum içimde.
o duyguların sıcaklığını, hiçbir zaman değişmediğini
bu şarkı her çaldığında..

mevsim sonbahar gibi
kırılgan ve sıcak, huzurlu ve yüreğinde yer açmış gibi

hayatın yenisi olmaz, devamı olur

Kişi, en çok
Tek başınalığındaki zamanlar bütünü
O zamanlara nasıl bölündüğü
O zamanlardan nasıl geçtiği
Çoğu zaman
Nasıl geçemediğidir.

öf

öfkeyle nasıl baş edeceğini bilmek pek kolay değil. 

ve üstelik duygunun davranış hali arar verici olabilir. 

mesela ben, bugün 

öfke duygumla baş etmeye çalışırken en az 20 tel saçım aniden beyazladı. buna eminim.

yaklaşık 4 saat boyunca - neredeyse bu sürenin tamamınca - yürüdüm. yürümekten yorulup, yorgunluk hissiyatımın öfkemi geçince kendimi eve taşıdım. 

bir duygunun peşinden gidemeyecek kadar kalbim kırılmıştı.
duruyorum. neysem o olarak, bütünümle duruyorum.

hikayem

ben bir hikaye anlatıcısıyım.

3 yıl öncesine ait hayalim şu günlerde gerçek oldu.

--
hikayelerimin içindeki hikayeler ve
oralarda bulunan insanların yokluğu buruk bir hüzün olsa da içimde
gerçekleşen bir hayalin coşkusu var bugün.

yamalarla yaşamını ören bir kadın
ve
yamayamadığı yaşamında çürüyen bir erkek yok hayatımda -duyulabilir, tutulabilir ve sezilebilir-
ama hikayeleri var.

--
hayat belki
mezeleri güzel olan buruk sevinçler meyhanesidir.

toplu laflar

geçen gün, sırf insanlarla konuşmak istemediğim için çakmak istemedim. sigara içmekten vazgeçtim.
zamanla bu durumun artması... ne nolur diye düşünmekten bu nal dım.
buna hayret eden arkadaşlarım oldu -insanlarla konuşmak istemediğimden-

--
geçen gün arkadaşımla konuşuyorduk, şu fikrini hemen kabullendim

'seni seviyorum demek kadar/gibi seni sevmiyorum demek kıymetli'

yama - II

bugünüme anılarımı yamalıyorum.

belki ömrümü uzatıyorum,
günleri dayanılır kılıyorum.


--
aşkı kendimi için örelim.

olmamışlıklar

mezarı belli olmayan ölülerin
mezarının olmayışının derin hüznünü yaşar sevdikleri

gözle görünmemiş bir ölümün, sanki hiç olmamışlığı vardır.

o olmamışlık..

olmamışlıktaki,
kabul edememe ama inkar da edememe
beklemek ama neyi beklediğini de bilmemek
inanmamak, inanmadığınla da buruk yaşamak
acabalardan bir tacı kafaya koymak

kışlıkları kaldırmalı yazlıkları indirmeli
bazılarını her daim bulundurmalı dolapta.

duygulaları eskitmeli, kurutmalı onu, orada hiç olmamış gibi unutmalı

yolda karşılaştığın biriyle karşılaşmaya hazır olmamak

yeri, zamanı değişen ne varsa unut
unutu
vermektiy
se

küçük kalbinize iyi bakın.
herkesin bir kalbi olduğunu da unutmayın.

çok şey,
güzel bir duş alıp tertermiz çarşaflar içinde uyumak yorgana sıkıca sarılmak kadar iyi olamayacak.

'eve dönebilir miyiz?'

kendime bakıyorum. oradaki, o gündeki kendime...

örmek

4 gündür içimde çalan şarkı: talos - tethered bones 

dışarıda güneş var
içimde rüzgarlı ve bulutlu bir sonbahar.

dans

yaşamın,
başına gelenlerle nasıl dans edebiliyor olduğundur.

Le Trio Joubran - Masâr

özlem

bazı
zamanları, duyguları, anları
ve
oradaki beni çok özlüyorum.

zamanın çabuk geçmesine üzülmekten,
bu istekle birlikte pek çok şeyin de yoluna girmesi için zaman geçiversin istemekten yoruldum. kendimle baş edemiyorum zaman zaman.

grilere ve hayal kırıklıklarıma sarılıyorum,
akşam bunun için bir tohum ekeyim.

mevsimler birbirine karışık

bir yerden başlamak her zaman kolay ve iyi gelmez.

çiçeklerin kumunu değiştirdim bugün. bir tanesinin saksısını da.
kurudu hepsi. yerlerini sevmediler herhalde.
başka bir yere koydum.
bakıp durucam. sevdiğimiz şeylere hep iyi bakalım.

insanlar da yerlerini sevmiyor zaman zaman.
dışarıdan kurumuyor da içeriden çürüyorlar.

elimi kalbine koyduğumda
elini kalbime koyduğunda ve aklımızdan 'benim gibisin' dediğimizde
tahmin edemediğim kadar adını koyamadığım acayip bir şeyler olmuştu.

o günden bu yana,
kabul etmesem, kendimi reddediyorum.

barışı sürdürsem,
bana ağır. kendime çok geliyor bunca insan. kendime çok geliyorum.

kalp atışı

kalp güzel şeylerden hızlı atsın 🌾
kalp yorgun
ruh söngün
düşüncede inanma ve gücü zamanla yıpranmış

kalp güzel şeylerden hızlı atsın
kalp atışı