tamam.
nasıl ki, kalbinin ritmini yerinde tutmaya çalışan bir adamın yıllarca mücadelesini bugüne kadar gördüysem, bugün de göremeyişimin sebebi ölümse, ölmedikçe ritmini tutacağım bazı şeylerin.söz.
nasıl ki bir kuş aniden sıçıverirse biyerlerinize, çaya, çorbaya, saça... işe öyle nitelendiriyorum, olmuş ama ölünmemiş, zamanımı kurcalayan tarifsizliği. ve toplayıp bir bohça gibi soruların cevaplarını, söylenmemişlerin davranışlarını, açıklanamazların okunmuşlarını koyuyorum yanıma. gerçekliğini unutmamak, tekrar parçalayıp birleştirmemek, bir taş gibi her defasında ayağıma takılmasın diye.
bulut gibi kalpler için, bulut kalplilerle.

hem toplumsal hem bireysel . olmasın.

hayatı katlanılır kılan şeyler vardır; değişkenlik gösterebilir ama insan kendisini teselli edecek bir noktasını mutlaka bulur-bulacaktır. ve devam eder.

hayatı dayanılmaz kılan şeyler vardır; değişkenlik gösterebilir, işte onlardan bazıları insanın teselli bulmasına imkan vermez. ne taraftan baksa kendine insan bir yanardağ. ve devam edilecek bir yol aranır.
*
hani gitmediği yerleri özlermiş ya insan. tanımadığım insanları öylesine özlüyorum.
zamanla şeffaflaşacak mesafelerden tiksiniyorum.

pek çok şeyin zehir olduğu günde, gecede geçiriyorum vaktimi.
dayanılmaz kılan şeylere rağmen, katlanılır kılan şeyleri sürekli aklımda tutarak.

anı işte bunlarda.
oturup birlikte güleriz den-e-meyenlerden.
çoklaştıkça onlar, azaldığımı hissediyorum.
ne kötü.
özellerden genellere istemsiz varmamız da kötü.

limiti yükseliyor zamanla acıların.
öylesine tuhaf. bi o kadar inanılır gibi değil gerçekler.
hala bir toz bulutu bekliyorum sanırım. 'yok duygu, yok. anlamıyor musun gerçekliği. ' diye bağırıveriyorum kendime.
çok yorgunum. kırgınım da. ama öfkemi tarif etmemeliyim, kendime bile.
insanı donuklaştıran şeyler yaşanırmış. çünkü insanların kanı donmuş aslında.
bağır...
neyse çok anlamsızla..
yok.yok. yokluğa varıyorum anlamı yok.

dayanılır kılanlar var. iyi ki.
susup, fesleğen kokulu günlere inanıyorum.

kendimi kaybettim, nasıl bulacağımdan korkuyorum.