çocukluğumun, ha şuramda durup durmasını yaşıyorum. biz göz kapaması, bir koku, bir ses, bir oyun, bir boşluk ya da bir şey olmaksızın ona-çocukluğuma dokunduğumu biliyorum. çocukluğa zaman atlaması, bir göz kırpmada gerçekleşiveriyor.
bugün, çocukken babamın kasetlerini dinlediğimizi hatırladım, çocukluğumdan bir parça. çocuk boyumla, boyum kadar poşetler dolusu kasetler. bugün, o kasetlerdeki sanatçılardan biri, emel sayın'ın 'unutamam seni' şarkısını hatırladım, çocukluğumu, çocuk olmayı hatırladığım bugün, bu şarkıyı da çocukluğum ve şimdi arasında örülmüş şeyler için dinledim: unutamam seni.
sadece ben mi, değil. hepimiz çocukluğumuzu hatırlatırız. neşesi ile üzüntüsü ile kolay ve zor olan çok çok çocukluk anıları. anıların, nasıl bugünümüzü etkilediğini istersek keşfedebildiğimiz bir çağ, yetişkinlik çağımız.
bayramların şenliği, tadı lafla oluşmuyor. herkesin çocuk olduğu, çocukluğumuzun hayatımızın her köşesine izlerini serptiği hayatımızda çocukluğu hafiflikle, yumuşaklıkla ve neşeyle döşeyebilmeliyiz. bu bir olasılık değil gereklilik. hayatımızı, hayat içinde olan bitenleri, eylemlerimizin kendimizi ve diğerlerini nasıl etkilediği bilerek bayram şenliği tadında çocuk deneyimlerinin oluşması için herkesin el vermesi gerekli hale geliyor.
şimdiki yetişkinlerin kendisinde çocukluk izlerini görerek, kendilerine güç veren bir kaynağa, besleyici kaynağa dönüştürmesini dilerim. bir de, yetişkinlerin kendi deneyimlerinden yola çıkarak, henüz çocuk olanlar için bu zamanı bayram neşesi tadına dönüştürmek için bu zamanda olan biten üzerine düşünerek, sorgulayarak, doğrusu için eylemlerini göstererek çocukların ve çocukluğun özenle yanında olabilmeyi.
çocuk yaşta çalıştırılan çocukların ölümü, aç uyuyan çocukların sayısı, eğitimine devam edemeyen çocuklar, şiddet gören çocuklar ve dahası.. bunların değişmesi için düşünmek, sorgulamak, eyleme geçmek gereklilik.
hepimize düşünme, sorgulama, eyleme geçme cesareti..
