BİRİNCİ ZAMAN
Güneş ısıtan yüzünü henüz buralara dönmedi. Bekliyoruz. Henüz yeşillenmemiş ağaçlar gibi sakince. Sabırla.
İKİNCİ ZAMAN
Üstümüzden bir katı attık. Güneşin ısıtıcılığına güvenebildiğimiz günler yaşanıyor. Sobaları artık yakmıyoruz. Ay sonunu görünce de konu komşu herkes sobalarımızı sökeceğiz. Ve sonraki kışa kadar ateş, evlerimizin içinde yanmayacak.
ÜÇÜNCÜ ZAMAN
Otların boyu dizlerimizi aştı. Güneş otları şımarttı, coşturdu. Biliyorum ki, coşan sadece yabani otlar değil.
DÖRDÜNCÜ ZAMAN
Çocuklar buralara uğradı. Koşan, bağıran, uyuyan, oynayan çocuklar yabani otlara karıştı. Birkaçı çiçek toplayıp demet yaptılar. Minik eller, narin çiçekleri sardı.
BEŞİNCİ ZAMAN
Çocuklar artık uğramıyor, bizler de zaman içinde bir bir çıkardığımız katları giymeye başladık. Gözlerim otların arasında çocukları, rüzgarın içinde çocukların sesini arıyor. Bir resmin tamamlanmasıymış. Boşluk, var olduklarını hatırlatıyor.
ALTINCI ZAMAN
Yakında sobaları kuracağız, yine konu komşu. Bir kitap yazmaya koyuldum. Çocukların ve yabani otların aynılaşanlıklarını tartıyorum, toparlıyorum. Hiçbir şey yoktu, sonra otlar geldi, sonra çocuklar. Bu tamam oluşta bir şey vardı. Uzaktan bir ses gibi, fısıltıyı duydum. Fısıltıya özen gösteriyorum.
YEDİNCİ ZAMAN
Toparladım, toparlandım. Gördüklerimden yola çıkan ya da düşüncelerimden -hangisi önce bilemem- bir şey yarattım, sayfalardan ve kelimelerden oluşan. Hepsi bende birleşti ve bu işte, hepsi benden fazlası bir başka biçimde.
SON ZAMAN
Yabani otlar buluyorum kendimde ve bir şey işte bir şey ekleniyor -çocuklar gibi- tamamlanıyorum.
