kahraman

insan bazen
kendi hikayesinin bile baş kahramanı olamıyor. ne tuhaf. ne acı.

acısı ne bugün ne dün ne de yarın.
bu dünya düzeni içine doğmuş olmak.
ve düzenin, alışılagelmiş parçaları.
her bir yapısı
acısı.

insan, kendi hikayesinin baş kahramanı olmak ister. ama sabır, ama zor.

sabır, örgü gibi. birbiri içine iliştirmek, birleştirmek zamanla

var etmek.
ilmek ilmek.

zor, bu dünyaya bir biçimde, çok biçimde direnmek.
bu acının yarasını kendi hikayesinin kahramanı olmak isteyenler taşıyor.
iyi olan yanı değişmesinin mümkünlüğüne inancı.

Bana Duaları Fısılda

Sabah ezanını duydu, uyandı, imamın sesini takiben köpekler ulumaya başladı, köpeklerin sesi yankılandı. Sabah ezanı sesinin tüylerini diken diken etmesi yetmezmiş gibi köpeklerin ulumaları odanın içine dolmuştu.  Hava hala çok karanlıktı,  sokağın köşesindeki sarı sokak lambasının ışığı, yatağının yaslandığı duvara yansıyordu. Duvardaki gölgeler lambanın hemen yanındaki adını bilmediği cılız ağacın dalları olmalıydı. Yorganı kafasına çekti, sobadaki ateşin ışığını görebilecek bir aralık bırakmıştı. Yaşamı yok edercesine imamın kulaklara dolan sesinin aralarında duyabildiği yanan odunlar yaşamın var olduğunu çıtırdıyordu.

Karşısındaki yatakta yatan babaannesinin horultusu, yanan odunların çıtırtılarıyla birleşti. İmam megafonu kapadı. İşte şimdi bildiği bir yerdeydi, oh. 

-Babaanne!
Bu fısıltı babaanneyi uyandırmazdı. Uyandırmak istediğinden emin olduğu tonda yeniden
-Babaanne, babaanne!

-He yavrum, dedi, horultusu sözcüklere dönüşerek. Neden uyandın. Korktuysan gel yanıma. 

İki adımda babaannesinin arkasına yerleşmiş, yorganı boğazına çekmişti. Babaannenin sıcaklığı onun sıcaklığıyla birleşti. Bir dağa benziyordu babaannesinin bedeni onun bedeninin yanında. 

-Ben şimdi dua okurum, dualar seni korur yavrum. Korkma, korkulur mu hiç! Hadi, yum gözlerini. 

Babaannesinin dua fısıltısını duymaya başlayınca gözlerini kapadı. Dualarla, bir dağın yamacında kendini rüyalara bıraktı.