yaprak

bazen,
kendimi dalda salınan bir yaprak gibi hissediyorum. yeşilden sarıya dönmek üzere bir yaprak. belki kırılgan, belki durgun, kısmen solgun ve hala dalına bağlı.

bazen,
içim bir yaprak gibi oluyor. içim: kaburgamın içi ve karın boşluğum. bir yaprak gibi titriyor. bazı şeyler içimi bir yaprak gibi titretiyor.

yaprakların kendilerince, müdahalesiz düşüşlerini izlemeyi seviyorum.
izlediğim tüm düşen yapraklar, bana
kendimce, kendi akışımda yapamadıklarımın hüznünü anımsatıyor.
izlediğim tüm düşen yapraklar, bana
kendimce, kendi akışımda yaptıklarımın iyileştirici olduğunu anımsatıyor.

tutunma

kağıt kağıda ataşla,
çamaşır ipe mandalla,
kumaş kumaşa iple
insan geleceğe umutla
insan insana tutunur bağlarla.

göremediğimiz, dokunamadığımız ancak
dolayısıyla anlayabildiğimiz o şeyler: bağ.

ağaç kokan sokakların,
deniz kokan memleketlerin,
kuş sesleriyle büyüyen ağaçların,
sarıldıkça güçlendiğim insanların,
dokundukça büyüdüğüm hayvanların hatrına yaşamıma tutunuyorum.

yaşamımdakileri tutuyorum, aklımın, kalbimin, hikayelerimin kısımlarında. onları çok seviyorum.

Boşluk

içimdeki derin boşluk
ona çiçek ekmek istiyorum. bir gelincik.

bu zamana kadar geride boşluğu kalmış, boşluğu hissettiğimde ve onun neyin yeri olduğunu bulduğumda..
anlaması mümkün her bir şeyleri,
anlamak duyguları örtmüyor. belki, biraz, bazen soğutuyor.

biliyorum ki duygular 2 saniyede yaşanır.
sonrası aklımızın onu destekleyecek türlü çeşit hikayeleri hatırlama ve yaşama ihtimali olan şeyleri buluveriyor olması.
2saniye sürecek olan şey oldu dev.

'önce bir boşluk oldu kalp gidince ama şimdi iyi'
bir oyunun ismi olmasından daha fazlası.

çok uzun zaman önce tanıştığım, içimdeki derin boşluk..
onu biliyorum, onu gördüm, onu ve sonrasını yaşadım.
bir boşluğu daha göğüslemek kaygısından başım dönüyor.
henüz olmamışların boşluk ihtimalinin yürek burukluğundayım. bunu uyku ile taçlandıracağım.

üstüme 5 kat battaniye örtüp, uzuun bir zaman, boşluğa tamamımı bırakacak kadar hissettiğimde bu şarkı çalarken pırıl bir güne göğsümde gelincik ile uyanmak istiyorum.

olan

duymak, görmek, anlamak, çözmek için yıllardır verdiğim emek..
varılmaz ya yaklaşayım istediğim yer..
şimdi olduğum bu yerde çok yorgunum.
anlayabildiğim bunca şeyden yılgınım.
bilmeye yüreğim, çözemeye emeğim yetmiyor. azaldım.

bir yere doğruluyoruz, varmak istiyoruz da bu pek mümkün değil anca doğrulabiliyoruz. şansımız varsa yaklaşıyoruz.
kendimizi bulacağımız yeri bilmiyoruz. bilmediğimiz o yeri iyi sanıyoruz, bilmediğimiz ama bilebilecek olduğumuzu sandığımız o anları nasıl da bir heves bir merakla gide duruyoruz...

öyle bir süreç yaşıyoruz.
olan.
içinde olduğumuz neyse.

birhan keskin in cümleler aklıma geliyor

unutmak için verdiğim bunca çabadan

geçtiğim bunca yıldan sonra

tam unutmaya alıştırmışken kendimi

artık unutmak istemediğimi fark ettim

-artık unutmak istemiyorum!

-artık unutmak istemiyorum!

artık duymak, görmek, anlamak, çözmek istemiyorum.