konuşmayı denemiyor, değil mi.
konuşmuş olmasıyla bunu yapmamış olmasının sonucu da kinini bir mızrak gibi kullanmasına benziyor.
insanlardan tiksiniyorum.
basitleştirmeye çabalarken ipin diğer ucundan çeken insanlardan.

can

bazı şeyler, insanlar  tüm gerçekleri yitirsin diye yapılmış. sunulan şeyler her koşulda olması istenene doğru gitmiş. böylece insanlar olmasını istedikleri içinde bir düzen hayal etmiş. mutlu olurlarmış.
gerçek olan pek çok şeyden  koşarak ve arkamda bir toz bulutu bırakarak uzaklaşmak istiyorum. yıllar önce kaybettiğim siluet vardı. işte o, tek gayem olarak başlasın düzenim.
onu bulabilirsem gerçekler inanması kolay bir hal alsın.
ve ben sadece onu aramalıyım, ilerisini düşünmeden.

'... ve bir daha hiç karşılaşmadık.'
ile biten bir hikayeye yer vermek istiyorum hayatımda.

koşuşturuyorum.  kendi yolumda.
dursam.
yine kendi yolunda olur.
yani, bari kendimi yormıyım.

insanların bilerek ve istenerek öldürüldüğü yerde yaşamı konuşmak zor.
umarım yaşayanlar, bunların nedenlerini konuşabilecek imkanları bulabilecek, dinlemeye razı insanlara anlatabilecek kadar yaşayabilirler.

yalnız değilsinizdir, bunu bilirsiniz. ama kendinizi yalnız hissettiğiniz zaman-lar olabilir.
hepsi bu.