geçer

önce sezen aksu. 

ardında ben

sonrasında geçmeyen.

*

çocukken, kırmızı ışıkta yandaki aracı-içindeki insanları izlerdim. aklıma neler gelirdi hatırlayamıyorum ama severdim bunu yapmayı. sonra sanki geri geri gidiyormuşuz gibi gelirdi. oysa baka kaldığım araç ileri giderdi.

işte böyle geçiyor. 

zaman değil

insanlar değil

şarkılar değil geçen.

sen geçiyorsun.

benim insanların içinden, bilerek ama susarak geçişim gibi. 

sen ileri gitmiyorsun da 

kırmızı ışıkta sandıklarım, gerçekleri örnekledi. 

ya ben ya ben

görüyorum ki, yaşananlar hayallerimin çok dışında kalıyor. 
ya ben gerçekçi değilim
ya hayaller bana çok sarılıyor.
*
okudum da,
zamanın adı yaşamakmış. 
ve
yeri yürekmiş. 

söylemedikçe,
pişmanlığım olmaz sanırdım
ama
pişmanlıklar söylenmeyenler içinde yer ayırırmış.

inat ettikçe, 
itebilir insan kendinden yaşamı
ama
bilmek, yaşamın içinde.

hatırladıkça, 
bir hoşluk dolar, içime
ve 
tahminlerimden çok uzakta kalırım. 

sarıldıkça,
dineceğini düşünürüm, 
bir çocuk ağlamasının
diner mi bilmem 
ama 
sarılırım. 

inandıkça,
oldururum
ve
inanmadıklarımı anlar, hak veririm kendime.

söyledikçe, 
başka anlamlar kazananlar yaratırım.
ve 
başkalaştırırım. 

ilerledikçe,
neye yaklaştığımı,neyden uzaklaştığımı merak ederim
ve 
bakamam aynı mesafeden.

yaşadıkça, 
zamanı düşünürüm 
ama
farkındayım bir taraftan yitirdiğimin.

demek ki

inanıyorum ki
sevginin en güzel hali samimi olması

biliyorum ki 
samimiyim

bilmiyorum ki
nasıl sevebilirim

görüyorum ki
okşanan gurur tatlı bir huzur

bildim ki
her dostluk sevgi barındırır ama her sevgi dostluk barındırmaz

düşündüm ki
her şey sevgiyle yoğrulmaz

anladım ki
samimiyet sevgiden gelir

demek ki güzel şeyler var, sevilecek gibi.

hatıra

hatıra mı

*

benim kırmızı elbisem yok

özleyemezsin.

sözünü bile edemez,

beklersin

ama 

benim kırmızı elbisem yok

susarsın

kaybettiğini sanıp,

öfkeni kusarsın

ama 

benim kırmızı elbisem yok
canımı yakarsın

baktıkça anlarım,

anlattığını bilmezsin.

ama 

benim kırmızı elbisem yok 

beni tanıyamazsın

bilirim,

bilmediğimi sanırsın

ama 

benim kırmızı elbisem yok

sana söyleyemem

suçluluğu mutlaka bulur

peşimi bırakmazsın

ama 

benim kırmızı elbisem yok

beni arayamazsın

söylediğini sanıp

kızarsın

ama 

benim kırmızı elbisem yok

söyleyememişimdir

anlatmayı bilmiyorsam

belki utanmışımdır

ama 

benim kırmızı elbisem yok 

susmalıyım

güzel gelir 

bir kaç cümle

ama 

benim kırmızı elbisem yok

beni aldatırsın

konuştuk sanırsın

anlaşamayız

ama 

benim kırmızı elbisem yok

dinleyemem

kıskançlığın şakası olmaz 

anlamazsın

ama 

benim kırmızı elbisem yok

fark edemezsin

özledim demezsin

özlediğini sanırım

ama 

benim kırmızı elbisem yok

özleyemezsin

bi gel

en çok sevdiğim şeyler aynı zamanda en çok sevmediğim şeyler listesinde de varsa...
işte bilmem n'olcak
böyle olunca.

*
kıymetli bulduğum şeyler, zorlanmalarıma neden oluyor. 
ama 
özlüyorum işte.

baba

bazı şeyler vardır, bi yerlere konu olur.
hoş tabi.
ama her bazı şey aynı tadı bırakmaz konuşanda. 
üzdü. 
kimisi kötü hissettireni bile sevebilir
kimisi bıkkınlığını dile getirir
kimi hiç aldırmaz
bir de hep hatırlayıp umursamamak isteyenler vardır. 

ne yazık ki bilemiyoruz,
kimlerden olacağımızı 
bir okuma sırasında
düşünme arasında
kitap sayfasında
ama 
hatırlatır mektuplar, konuşmalar insana.

her şeyi bir kenara atmak diye bir şey var.
ben çok biliyorum
bazen hiç rastlamıyorum.

belki duygu insana ait olmasaydı
fotoğraf diye hatırlanacak bir şey olmasaydı
aklım pek çok şeye ermeseydi
bana hiç kimse güvenmeseydi
söz vermek 
daha fazla anlam ifade edebilirdi. 

ama
çantam çok ağır, yaz da geliyor-geldi.