zamanı kullanan, insan olsa da bu kesinlikle birey değil. bu kesin. ama zamanın insanları kullandığı başka bir kesin. size başkanınız sesleniyor, yöneticiniz dedi, müdür emir verdi...
hangimiz sevmiştik acaba seslenilen, emir alan,hükmedilen olmayı?
ama seslenen olunca unutuyor insan aniden. sanki yaşamaya oradan başlamış gibi. ah, tabii.. artık adından önceki sıfat var. ve zaten artık sadece o var. kimliksiz, 'ben'liksiz, 'kendim'siz.
e tabi kızmamalı, sonra sokakta kim olduğunu unutan insanlara. ev kapısının içerisinde anne-baba-çocuk olamamışlara, bir sohbette arkadaş kalamamışlara, anılarda özgür olamamışlara kızmayın. yazık.
.*
acımak!
en iyi N.Güntekin'in 'Acımak' eserinde öğrendim. yeterdi anlatmaya da, acımaya da.
